In de commissie samenleving wordt er vaak gesproken over zelfredzaamheid. We leren het van jongs af aan: “Doe het zelf maar.” Of het nu gaat om veters strikken, huiswerk maken of later het huishouden runnen.
Zelfredzaamheid, het vermogen je eigen boontjes te doppen, is een bron van trots. Maar wat als het ook een valkuil is? In onze samenleving wordt zelfstandigheid bijna als maatstaf voor succes gezien. Je moet je zaken op orde hebben, zelf problemen oplossen en vooral niemand tot last zijn.Zelfstandigheid wordt gezien als een belangrijke waarde
Hulp vragen? Dat voelt soms als falen. Hoe vaak zeggen we niet tegen onszelf: Ik moet dit zelf kunnen? Maar waarom eigenlijk? We werken keihard, regelen alles zelf en pas als het echt niet anders kan, durven we aan te kloppen bij een ander. Maar is afhankelijk zijn altijd iets negatiefs? Echte kracht zit misschien niet in altijd alles zelf doen, maar in weten wanneer je hulp nodig hebt.
Zelfredzaamheid is waardevol, maar het zou niet ten koste moeten gaan van verbinding en steun. Want soms is het dapperder om wel te vragen dan om te blijven worstelen in stilte. Dus, laten we elkaar niet alleen bewonderen om wat we zelf kunnen, maar ook om de moed om te zeggen: “Wil je me helpen?” Niet alleen aan elkaar maar ook aan de gemeente als je er even zelf niet uit komt.
Durf de gemeente te vragen wanneer je hulp nodig hebt vanuit de Wmo of jeugdzorg. Dat is misschien wel de mooiste vorm van zelfredzaamheid. Wij Putten staat altijd open voor een luisterend oor. Schroom niet om ook ons om advies te vragen.
Wij Putten schrijft met enige regelmaat een column voor Puttense Zaken. Deze keer is het de beurt aan Wilma van Voorst-Ruiter, raadslid Wij Putten.
